ناصر عزيز

سر انجام رسيدم

به زلال آبي حرف هايت

بگذار قبل هر سلامي

سيگاري روشن كنم

اين قدر اين چشم هاي تو ژشت آن ذره بين ظريف و مليح مي بيند كه آب نه آن آبي است كه تو مي بيني و جوي جوش مهرباني را در سرچشمه هاي زلال آن سو ها مي بيني

حالا بيا و اين شعر كوتاه پر حس تو را اينجوري بنويسم :

نه در دارد... نه پنجره اي ،اين كليد..دست تو چه مي كند؟